Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/167

chwycić ręce tej ślicznej panienki, całować je i powtarzać, jak się cieszy.
 Ale Piotr zbyt dyscyplinowym był sługą, by pozwolić sobie bodaj na uśmiech. I tylko nocą do późna paliło się światło w pokoiku szofera przy garażu. Obaj w kamizelkach, obaj podchmieleni raz po raz trzepali się wzajemnie po kolanach i brzękali kieliszkami. Gdy zaś który toast bardziej był rozczulający padali sobie w ramiona i ściskali się zawzięcie.
 Wesele Dowmunta odbywało się tu huczniej i weselej, niż mogli domyśleć się tam, za temi opuszczonemi roletami, przez które ledwie się sączyła poświata różowej ampli.
 Ranek obudził pierwszą Martę. W chwili gdy otworzyła oczy, błyskawicznie uprzytomniła sobie, całą, jakże ważną, zmianę w swem życiu. Przypomniała wczorajszy wieczór, wieczór słodkiego niepokoju i noc nasyconą nieprawdopodobną rewelacją przemian, odkryciem nowych, oszałamiających tajemnic…
 Cichutko odwróciła głowę. Niemal ręką go mogła dosięgnąć. Jakiż on piękny, ten jej mąż… Leżał w pyjamie, tak mu w niej ładnie!… Mąż…
 Pod spojrzeniem jej oczu zadrgały powieki Andrzeja. Czemprędzej odwróciła twarz i przytuliła się do poduszek. On jednok już się obudził i z uśmiechem obserwował rejteradę. Wstał i przysiadł na brzegu jej łóżka.
 — Moja pani już nie śpi? Co? No, proszę otworzyć oczęta!
 Jeszcze mocniej wtuliła się w poduszki i wyszeptała:
 — Kiedy ja jeszcze śpię…
 Roześmiał się. Była taka śliczna z temi rozrzuconemi włosami i z tym rumieńcem.
 — No, proszę otworzyć oczęta — nie ustępował.
 — Kiedy ja się… wstydzę.
 — Ależ czego?
 — Wstydzę się…