Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/130

 — Daj mu spokój! — zawołał Żegota. — To mój przyjaciel. Oskubujcie sobie konserwę.
 Powstał śmiech, zadźwięczało szkło.
 Nieco zezowaty Kołkiewicz podniósł kieliszek i, przypatrując się mu pod światło bokiem, zapytał:
 — A cóż tam słychać w Wenecji?
 — Pan mnie pyta? — zdziwił się Dowmunt. — Nie wiem, nie byłem tam, skądże mogę wiedzieć?
 Ogólny śimech był na to odpowiedzią. Kołkiewicz zaś wstał i patetycznym głosem zawołał:
 — Panowie! Zdrowie pani Leny, uroczej nimfy Adrjatyku!
 Żegota z dowcipnym wyrazem twarzy przyglądał się nieco zażenowanemu Andrzejowi:
 — Patrzcie, patrzcie, Jędrek tak z miejsca dobrze trafił.
 Raptem z drugiego końca sali rozległ się głos:
 — Laurka przyjechała!
 Zaległa chwila ciszy, później wzmógł się gwar i w kilka minut sala restauracyjna opustoszała. Posłowie i dziennikarze rozbiegli się do swoich klubów.
 Przy stoliku Żegoty zacierano ręce.
 — Nie mówiłem, że pojedziemy do Spały? — zapytywał wszystkich pokolei pułkownik Ryś.
 — Co to jest „laurka“? — zaciekawił się Dowmunt.
 — A, ot tam, widzisz?
 Do bufetu wszedł właśnie minister Bienkiewicz, żywo rozmawiając z tęgim blondynem. Ten trzymał w ręku białą rurkę papieru, związaną czerwoną wstążeczką.
 — Co, Waciu? — zawołał Kołkiewicz w ich stronę. — Jest laurka?
 — Jak widzisz! — z zadowoleniem odparł minister, zbliżając się do ich stołu.
 — No, to winszuję ci! — Żegota ścisnął jego rękę. — Będzie zabawna heca.
 — Co to jest? — zapytał znowu Andrzej.
 — Laurka? To dekret Prezydenta o rozwiązaniu sejmu. — zatarł ręce minister.