Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/104

 Andrzej milcząc szedł za nim. Z salonu, uważnie się rozglądając, mały człowieczek przesunął się do gabinetu, pokoju stołowego i stanął na progu sypialni.
 — Andy, kto tam dzwonił? — rozległ się melodyjny głos Leny.
 Andrzej wyprzedził naczelnika. W foteliku przed tualetą siedziała Lena. Była w kombinezce, tylko na ramiona narzuciła jego szlafrok. Głowę miała pochyloną nad maniucure.
 — Wybacz, najdroższa, to policja.
 — Policja? — w jej głosie było tylko zdziwienie. — Czegóż policja chciała?
 — Okryj się, proszę, szukają jakichś przestępców i…
 Naczelnik wysunął się z za drzwi i z szarmanckim ukłonem zawołał:
 — Ach, pani wybaczy! Nasz twardy obowiązek… i…
 Lena krzyknęła i otuliła się szlafrokiem:
 — Jak pan śmiał, jak pan śmiał tu wejść!
 — O, niech pani prezesowa będzie łaskawa się nie niepokoić. Całkowita dyskrecja zapewniona. Policjant, to jak konfesjonał.
 Dowmunt zasłonił swą barczystą postacią Lenę i rzekł dobitnie:
 — Wierzę panu i liczę na to. Teraz może pan obejrzy resztę mieszkania.
 — Naturalnie, naturalnie… stokrotnie przepraszam, nigdybym się nie ośmielił wejść, gdybym przypuszczał… moje uszanowanie.
 Mówił to już w progu wypierany przez sunącą nań górę dziewięćdziesięciu kilogramów Dowmunta. Tu jednak niespodziewanie zawrócił, wyminął Andrzeja i zbliżając się wprost do Leny tymże tonem dodał:
 — Ach, przy sposobności pani prezesowa pozwoli, że zwrócę jej to…
 Sięgnął ręką do kieszeni i wydobył białą skórkową rękawiczkę z szafirowym szlakiem na mankiecie. Jego bezrzęse oczka wświdrowały się w jej twarz.