Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/267

 — Niby co? — bąknął Dyzma.
 — Jakto co? Greka udajesz? Nie wiesz niby?
 — Ale gadajże!
 — No o wyjeździe Terkowskiego.
 Dyzma zachwiał się na nogach:
 — Że... że... co?
 — No, że dziś wieczór wyjeżdża do Pekinu jako poseł, na nową placówkę. Nie czytałeś wieczornej prasy?
 Mówił coś jeszcze, ale Nikodem nie słyszał. Rzucił słuchawkę na widełki i pobiegł do jadalni.
 Szybko rozłożył dzienniki.
 Istotnie wszystkie donosiły, że w związku z nowem ukonstytuowaniem się władzy w Chinach dotychczasowy szef gabinetu premjera podsekretarz stanu Jan Terkowski został mianowany posłem i ministrem pełnomocnym przy rządzie chińskim i dziś odjeżdża do Pekinu.
 Dyzma podniósł oczy z nad gazety. Serce waliło mu w piersi, jak bęben.
 Zerwał się z miejsca i zaczął krzyczeć:
 — Ura! Ura! Ura!...
 Przybiegł zdumiony Ignacy i zatrzymał się w progu:
 — Czy pan prezes wołał?
 — Ignacy! Dawaj wódki! Musimy ten interes oblać!
 Służący wydobył karafkę i kieliszki i nalał jeden.
 — Nalewaj drugi! — krzyknął Dyzma — no na pohybel sukinsynom!
 Wypili. Jeden, drugi, trzeci, czwarty...
 Nikodem usiadł.
 — Wiesz co Ignacy?
 — Słucham pana prezesa.
 — Uważaj: kto mnie w drogę włazi, mnie, Nikodemowi Dyzmie, tego zawsze djabli wezmą. Rozumiesz?
 Wychilił kieliszek i mimowoli spojrzał w czarną czeluść drzwi do gabinetu: Z ciemności patrzyły nań fosforyzujące okrągłe oczy.
 Splunął i przeżegnał się.
 — Pijmy Ignacy!
 Było grubo po północy, gdy, kładąc się do łóżka powiedział służącemu: