Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/190

 — Kicha nawaliła! — śmiała się, wyskakując z auta. — No, panie, pomagać, pomagać...
 Pomógł jej odśrubować zapasowe koło i ustawić lewarek pod osią. Gdy już byli gotowi do drogi, zawołała:
 — Szakrew! Brwia mi w oko zalazła!
 Roześmiał się:
 — Chyba rzęsa?
 Ofuknęła go:
 — Cicho, wszistko jedno! Proszę mi zobaczyć i poprawić, bo ręce mam brudny.
 Zajrzał. Istotnie jeden włosek rzęs bardzo długich zachylił się i drażnił powiekę.
 Już wyciągnął rękę, by palcem usunąć przeszkodę, gdy dostał lekkiego klapsa.
 — Kto widział, ręka, pan też ma brudny...
 — No więc czem? — zapytał zdumiony.
 — Ach, taki mądry człowiek, taki głuptas! Ustami!
 Roześmiał się:
 — A no, to tem lepiej.
 Przesunął kilkakrotnie wargami po drgającej powiece:
 — Już dobrze?
 Kiwnęła głową:
 — W to oko dobrze, a teraz drugie.
 — Jakto? I w drugiem nieporządek?
 — Jesze nie, — śmiała się, — ale może być później.
 Nadstawia drugie oko, a kiedy zaczął ją całować, przywarła ustami do jego warg.
 — Przyjemni? — zapytała.
 — Tak — odparł.
 — No to jazda!
 Jednym susem znalazła się w aucie.
 — Siadać! Siadać!
 Maszyna ruszyła pełnym gazem.
 — To choroba! — pomyślał Dyzma — te baby toby człowieka zjadły...
 Właśnie wyjeżdżali z lasku, gdy dopędzili inny wóz.