Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/72

 — Oczywiście! Teraz poznaję panią. Jakże się miewają rodzice pani?
 — Dziękuję, dobrze. Osiedlili się w Finlandii. Powodzi im się nieźle.
 — A Stefek i Zygmunt?
 — Obaj są na uniwersytecie w Sztokholmie. Ale nie stójmy tu. Odprowadzi mnie pan do domu. Po drodze opowiem panu o nich i o sobie.
 Justyn dyskretnie spojrzał na zegarek. Właściwie należało wpaść do domu na obiad i jechać na kreślenia. Miał duże zaległości. Odpowiedział jednak grzecznie:
 — Z prawdziwą przyjemnością, proszę pani.
 — Otóż — zaczęła, gdy wyszli na ulicę — nie nazywam się już Ruszczyńska. Moje obecne nazwisko jest Domidecka.
 — Pani jest zamężna?
 — Zdążyłam już wyjść za mąż i owdowieć. Mój mąż zginął na froncie przed trzema laty.
 — Najserdeczniej współczuję — bąknął Justyn.
 — O, to takie dawne dzieje — powiedziała cicho. — Niech mnie pan weźmie pod rękę, taka ślizgawica.
 Oparła się mocno na jego ramieniu. Używała jakichś ostrych, ale przyjemnych perfum.
 — Wiem, że i pana spotkała bolesna strata. Miałam nawet zamiar być na pogrzebie. Bardzo szanowałam pańskiego ojca. Niestety byłam tego dnia zaziębiona. Cóż pan porabia?
 Powiedział krótko, że niedawno wrócił z wojska i że teraz studiuje architekturę.
 — A poza tym?… Bywa pan dużo?
 — Nie. Prawie wcale.
 — Nie jest pan zaręczony?
 Jakąż miałby ochotę dać do zrozumienia tej natarczywej kobiecie, że nigdy jej nie upoważniał do stawiania tego rodzaju pytań. W jej sposobie bycia brzmiał jednak jakiś ton obojętnej poufałości.
 — Nie, proszę pani.
 — Więc ta piękność z kawiarni ma do pana pretensje… nie uzasadnione.
 Zmarszczył brwi: