Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/341

 — Zajrzałem z bliska śmierci w oczy — powiedział Justyn. I gdyby nie ty, Marku…
 — Nie ma o czym mówić — przerwał krótko Marek.
 W kwadrans później Kalenda odwiózł ich swoim wozem do doktora, który rzeczywiście znalazł u Justyna naderwane ścięgna.
 — No i wstrząs nerwowy. Musi pan sobie poleżeć kilka dni i wypocząć.
 — Wolałbym nie kłaść się do łóżka.
 — A to dlaczego?
 — Bo wówczas musiałbym opowiedzieć Monice o całym zdarzeniu, a obawiam się, że to ją przestraszy.
 Doktór jednak nalegał i dlatego trzeba było o wszystkim powiedzieć Monice… Wziął to na siebie Marek i gdy wrócili, powiadomił ją o wypadku.
 — Mieliśmy dość nieprzyjemne zdarzenie na budowie — zaczął. — Na szczęście skończyło się pomyślnie.
 — Co się stało? Coś z Justynem? — zaniepokoiła się.
 — Nic złego. Była tam jakaś dziura w rusztowaniu i Justyn musiał sobie przypomnieć ćwiczenia gimnastyczne.
 — Jezus, Maria!
 — Nie przerażaj się. Nic mu nie jest. Trochę nadwyrężył sobie ścięgna w ręce. Byliśmy już u lekarza i dowiedzieliśmy się, że to nic groźnego. Za dwa, trzy dni będzie mógł powtórzyć swój wyczyn.
 — Nie żartuj, Marku — z wyrzutem powiedziała Monika. — I tak mnie nie zwiedziesz. Ja wiem, że to było coś okropnego!
 — Więc mówię ci, że nic okropnego. Po prostu obsunęła się deska i Justyn uchwycił się poprzeczki. Zaraz zresztą nadeszli robotnicy i pomogli mu wydostać się.
 — Boże drogi. On taki jest nieostrożny.
 Pobiegła do pokoju Justyna, który właśnie sycząc z bólu, masował sobie ramię.
 — Biedaku kochany — zawołała. — Już nigdy ci nie pozwolę chodzić po tych ohydnych rusztowaniach. Nie wolno ci narażać się. Pomyśl o mnie i o Jureczku.