Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/33

się ani oschłości, ani braku synowskich uczuć, ani tych wszystkich grzechów, którymi Justyn siebie obciążał.
 — Tak łatwo chcą panowie pozbyć się naszego towarzystwa? — zapytała niespodziewanie siostra Marka.
 Głos miała cichy i miły.
 — Ależ nie, kochanie — łagodnie zaprzeczył jej brat. — Chodzi o to, że Justyn nie jest zapewne w nastroju i z tego względu…
 — Ach, tak — uśmiechnęła się. — Proszę, panie Justynie, źle mnie nie zrozumieć. Nie chciałam się narzucać…
 — Cóż znowu, proszę pani — żywo zaprotestował Justyn — będzie mi niezmiernie miło.
 — Nie, nie — potrząsnęła głową. — Sądziłam, że może to pana rozerwie. Marek jednak ma słuszność. Zresztą dziadkowie Niki czekają z obiadem.
 — Możemy jakoś zawiadomić państwa Korniewickich — ofiarnie zaproponował Justyn.
 — Nie, dziękujemy — stanowczo powiedziała panna Janina. — Odłożymy to sobie na później. Bo jednak nie wyrzeknę się bliższego poznania pana.
 Z uśmiechem wyciągnęła doń rękę na pożegnanie.
 — Ani ja poznania pani — szczerze zapewnił Justyn.
 Potem, żegnając się z Moniką, powiedział:
 — Proszę się na mnie nie gniewać. Przepraszam.
 Marek zaśmiał się:
 — Monika opowiedziała mi o tym żarcie z fotografią i bardzo się zmartwiła, gdy po moim przyjeździe dowiedziała się, że ty masz jej fotografię prawdziwą i że będziesz się czuł dotknięty.
 — Ależ bynajmniej. Upewniam panią — siląc się na uśmiech bąknął Justyn. Całą jego uwagę pochłonęło nowe spostrzeżenie: Marek zwracał się do tej dziewczyny po imieniu! Więc sprawy aż tak daleko zaszły.
 Gdy znaleźli się we dwójkę w kącie pustej prawie sali restauracyjnej, Justyn po długim milczeniu nagle wybuchnął:
 — Wcale! Rozumiesz?… Wcale mi się nie podoba ta dziewczyna!
 Marek spojrzał nań z uśmiechem: