Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/186

 Justyn niecierpliwie poruszył się na krześle:
 — A czy nie sądzi pan doktór, że na przykład macierzyństwo wpłynęło by dodatnio na stan jej zdrowia?
 — Macierzyństwo?… Oczywiście! Każdej normalnej kobiecie wychodzi na dobre. A pańska mała nawet wspominała mi, że chciałaby mieć dziecko i pytała, czy jest do tego zdolna. Che… che… che… Powiedziałem jej, że zdolna jest i do tuzina.
 Justyn przygryzł wargi:
 — Jednak jakoś dotychczas… jesteśmy bezdzietni.
 — Cóż znaczy dotychczas?… Od iluż to lat?…
 — Od czterech.
 — Furda. Macie jeszcze dużo czasu. Moja Zosia urodziła się w dziewiątym roku naszego małżeństwa.
 — Ale…
 — Co za ale?
 — Monika… Może minęłyby jej dolegliwości…
 — I tak miną. Trzeba mieć w Bogu nadzieję i… wspólną sypialnię! Che… che… che…
 Lekarz filuternie poklepał Justyna po ramieniu i zapytał:
 — A do tego chyba nie trzeba was namawiać? Co?…
 — Nie myli się pan doktór — rozweselił się i Justyn.
 Wizyta ta dodała Justynowi otuchy. Przez kilka dni był najlepszej myśli. Lecz pewnego popołudnia wróciwszy do domu zastał Monikę w towarzystwie: siedziała na dywanie w buduarze i bawiła się z małą, może dwuletnią dziewczynką. Cała podłoga była zarzucona lalkami i innymi zabawkami. Monika zarumieniona i z radością w oczach zerwała się na jego spotkanie.
 — Patrz — zawołała — jakie to cudo! Ma dwa lata i cztery miesiące. Małgosiu! Przywitaj się z panem, no, przywitaj się kochanie!
 Mały, tłuściutki bobasek kiwnął płową główką i powiedział:
 — Sień dobli.
 — Słyszałeś?! — z zachwytem zawołała Monika. — O, Boże, jakież to cudne!
 Porwała maleństwo na ręce i tuląc je, obsypywała pocałunkami różową okrągłą buzię, nosiła po pokoju.
 — Skarbie ty mój, śliczności ty moje — powtarzała.