Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/151

 Oprzytomniał dopiero, gdy podniosła nań oczy pełne łez, oczy których wyraz był dlań najsurowszym wyrokiem, zaklinały, krzyczały z rozpaczy.
 — Zeszczuplałaś bardzo — powiedział i delikatnie uwolnił ją ze swych objęć. — Chodźmy, usiądźmy sobie.
 Usiedli obok na kanapie.
 — Przyjechałeś — odezwała się Monika.
 — Tak. Zostawiłem neseser w hotelu i wprost przyszedłem tutaj.
 — Dlaczego nie zawiadomiłeś mnie o przyjeździe?… Jak się miewa Janka?… Dawno do mnie nie pisała?… U ciebie pewno zaczęły się żniwa?
 Marek odpowiadał, opowiadał i opowiadał obszerniej niż trzeba było, ona zadawała nowe pytania. Oboje czuli, że tą rozmową o sprawach obojętnych odsuwają te, które wypełniają całkowicie ich myśli. Oboje chcieli się opanować.
 — Jesteś pewno głodny — zerwała się nagle Monika. — Dam ci coś do zjedzenia?
 — Nie, nie — zaprotestował — dziękuję ci.
 — To może herbaty?
 — Proszę cię.
 Miała dzwonek tuż koło siebie, wstała jednak i poszła do kuchni. Wróciła po pięciu minutach razem ze służącym niosącym herbatę.
 — Czy przyjechałeś na długo? — zapytała, gdy zostali sami.
 — Nie, Moniko. Przyjechałem tylko rozmówić się z tobą.
 — Ze mną…
 — Tak. Czy zechcesz… czy możesz mówić ze mną otwarcie?
 W milczeniu skinęła głową.
 — To dobrze, Moniko. Otóż domyślasz się, że to co się z tobą dzieje nie jest dla mnie tajemnicą.
 — Wiedziałam…
 — Właśnie. Zdaję sobie z tego sprawę, co przeżywasz. I nie przypuszczaj, że przyjechałem tu z wymówkami, czy żalami. Nie. Chcę z tobą pomówić spokojnie i przyjaźnie.
 — Dziękuję ci, Marku.
 — Wiesz dobrze, że cię kocham i jak cię kocham. Wiesz