Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/130

wiesz, wrócili i oni. Spotkałem tę małą. Powiadam ci, wygląda jak z krzyża zdjęta. Co to za wieś, pytam, z której wywozi się zieloną cerę, nerwy i same gnaty!…
 Justyn pochylił głowę, by ukryć rumieniec.
 — Rzeczywiście tak źle wygląda panna Korniewicka?
 — Mówię ci. Jak po ciężkiej chorobie.
 — I wczoraj przyjechali?…
 Adwokat zrobił zlekka zdziwioną minę.
 — To ty już nie utrzymujesz z nimi tak bliskich stosunków jak dawniej?
 Justyn wzruszył ramionami:
 — Ależ owszem. Tylko w ostatnich czasach jestem tak zajęty…
 — A właśnie. Przepracowujesz się…
 I mecenas wrócił do swoich perswazyj. Justyn miał wielką ochotę zadać mu jeszcze wiele pytań dotyczących Moniki, lecz musiał z tego zrezygnować w obawie dostarczenia domyślności starego adwokata materiału do podejrzeń.
 Pożegnał go zapewnieniem, że podczas wakacyj pomyśli o swoim zdrowiu i poszedł do domu.
 W przedpokoju służąca przywitała go słowami:
 — Czeka tu już od godziny na pana jakaś pani.
 Justyn zbladł śmiertelnie i odruchowo cofnął się do wyjścia:
 — Jaka pani? — zapytał szeptem. Był przekonany, że stało się to, czego obawiał się najbardziej, że przyszła Monika.
 Służąca rozłożyła ręce:
 — Nigdy jej w życiu nie widziałam. Niemłoda już, a tak się pchała, że nie mogłam jej wyprosić. Mówię, że pan może wrócić dopiero wieczorem, to ona powiada, że będzie czekać choćby i do rana. Co miałam zrobić?
 Odetchnął z ulgą. Kiwnął głową i wszedł do salonu. Na kanapie z książką w ręku siedziała panna Agata.
 — No, jest pan — zawołała.
 — Miło mi panią powitać… — zaczął zmieszany lecz przerwała mu bezceremonialnie:
 — Miło czy nie miło, mniejsza o to. Jeżeli jednak interesuje to pana, to przyznam się, że mnie wcale nie jest miło rzucać nagle gospodarstwo, interesy i przyjeżdżać do tego śmier-