Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/120

 Nie wiedział jakie myśli w tej chwili przebiegają przez jej czoło, ale był pewien, że one też krążą dookoła przyszłości.
 Przyszła służąca z zapaloną lampą i postawiła ją na stoliku przy łóżku. Po chwili przyniosła podwieczorek.
 Pod oknami rozległy się klaskania kopyt końskich i turkot bryczki.
 — Ktoś przyjechał, wyjrzyj Marcysiu — powiedziała Monika.
 Służąca wyjrzała przez okno:
 — Nie, proszę panienki, to Józef. Wrócił z miasteczka ze sprawunkami.
 — To pewno i pocztę przywiózł?
 — A pewno.
 — Niech Marcysia skoczy i przyniesie jeżeli jest co dla pana Kielskiego albo dla mnie.
 — Już lecę.
 Justyn obliczał w myśli czas i zauważył:
 — Musi być list od Marka, jeżeli w normalnym czasie otrzymał mój, w którym opisałem naszą niefortunną wyprawę i ten przykry wypadek ze ścięgnem.
 Jakoż i nie mylił się. Służba wróciła z listem zaadresowanym do Moniki. Oboje od razu poznali charakter pisma Domaszewicza, chociaż niespodzianką była elegancka koperta z czerpanego papieru. Zwykle używał tanich, niebieskich kopert.
 — Oho! — zawołała Monika wesoło — cóż to za uroczysta espistoła.
 Otworzyła kopertę. Justyn, który spodziewał się, że jak zwykle będzie głośno czytała urywki, nie spuszczał z niej oczu.
 Monika jednak czytała w milczeniu. Jej brwi podniosły się jakby w zdziwieniu, aż nagle zaczerwieniła się aż po białka oczu i prawie natychmiast zbladła. Ręka trzymająca list bezwładnie opadła na kołdrę. We wzroku, który skierowała na Justyna, był strach, ból i jakby niema prośba.
 — Panno Moniko — zapytał przerażony — co się stało Markowi?
 — Nic… Zupełnie nic… — odpowiedziała, a wargi jej drżały.