Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/115

 W pięć minut później jeszcze gorzej powiodło się Monice. Krzyknęła nagle, zatrzepotała rękami i zniknęła Justynowi z oczu. Okazało się, że był tu próg, prawie metrowej wysokości. Na dole siedziała Monika z twarzą skrzywioną od bólu i oburącz trzymała się za nogę.
 — Boże! — zawołał. — Co pani się stało?… Co się stało?…
 — Nie wiem. Strasznie boli.
 Nie namyślając się zeskoczył i znalazł się przy niej.
 — Gdzie boli?
 — Tutaj nad kostką. Pewno złamałam.
 — Jezus, Maria! — Przyklęknął i delikatnie zaczął dotykać bolącego miejsca. — Tu boli?
 — Tak. O tutaj i tu też. Oj!…
 Był bezradny. Nie miał najmniejszego pojęcia, co w takim wypadku należy zrobić. W duchu klął siebie za to, że pomimo ostrzeżenia panny Agaty wybrał się na tę wycieczkę i że przy schodzeniu z tak stromego zbocza nie trzymał Moniki przynajmniej za rękę.
 Dziewczyna nadrabiała miną:
 — Niech mi pan da rękę, spróbuję się podnieść.
 Próba jednak skończyła się nowym jękiem bólu. O tym, by można było stanąć na uszkodzonej nodze, nie było co marzyć. Zresztą w okolicy kostki wystąpił obrzęk i zwiększał się z każdą chwilą.
 — Nie ma innej rady — orzekła Monika — tylko musi pan iść po pomoc.
 — A pani tu będzie siedziała na mokrej ziemi i jeszcze zaziębi się! O nie. Ja będę panią niósł — zdecydowanym tonem oświadczył Justyn.
 — Jestem za ciężka. Nie udźwignie pan.
 — Ja?… A cóż pani myśli, że ze mnie takie chuchro?…
 — No, atletą pan nie jest.
 — Zobaczymy. Proszę objąć mnie za szyję, tak, mocniej…
 Usłuchała, a on podniósł ją bez większego wysiłku.
 — Boże, jaka pani jest lekka — uśmiechnął się do niej.
 — Jej twarz miał tuż przy swojej. Odpowiedziała mu uśmiechem i jeszcze mocniej zacisnęła ramię.