Przejdź do zawartości

Strona:Tłómaczenia t. III i IV (Odyniec).djvu/262

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Nie dość już poczuł sprawiedliwość Twoję
Wygnaniem z raju? — Lecz go tylko dwoje
Składało wtedy: dziś jest na przestworzu
Ziemi liczniejszy, niż fale na morzu,
Niż krople deszczu, co ma zalać ziemię:
Krople mniéj gęste, niżby na niéj były
Ludzkie mogiły,
Gdyby choć groby mieć mogło ich plemię! —

Noe.

Szalony! przestań! w każdém twojém słowie
Brzmi rozpacz dumy, co gniew Pana budzi.
O! Archaniele! przebacz!

Rafael.

Aniołowie!
Żal i namiętność mówi z ust tych ludzi.
Lecz wy! wy czyści, lub coście być niemi
Powinni, bracia! postrzeżcie się w błędzie,
Wracajcie ze mną!

Samiasa.

Zostaniem na ziemi,
I znosić będziem, cośmy zasłużyli.

Rafael.

Azazielu?

Azaziel.

On rzekł; niech tak będzie!