Ta strona została przepisana.
Irad.
Nie boléj!
Jeśli mię ona poświęca swéj dumie,
Moja téż duma jéj wzgardę znieść umie. —
Z czasem i na nią przyjść może taż koléj.
Jafet.
Czy się tém cieszysz?
Irad.
Ni cieszę, ni smucę.
Kochałem szczerze — kochałbym był szczerzéj,
Gdybym mógł mniemać, że wzajem ocucę
Miłość w jéj sercu; — lecz widząc że mierzy
Wyżéj — zostawiam ją jéj przeznaczeniu,
W które snać wierząc łudzi siebie sama.
Jafet.
W co wierząc?
Irad.
Wnoszę, czytam w jéj spójrzeniu
Że kocha.
Jafet.
Anah?
Irad.
Nie! Aholibamah.
