Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/38

tow kulawy, szkaradny, do gnoma podobny karzeł.
 Odetchnął, odchrząknął, splunął przez zęby i zwracając się do nas, Polaków, z urągliwym śmiechem zapytał:
 — Nu's?... co?... nia, a!..., panowie „ślachta?
 I chociaż dozorca, podoficer Iwan Matwieicz napominał ustawicznie:
 — Mielecie językami, jak młyńskie kamienie, milczeć! mówię wam, milczcie!
 Próżne były napomnienia.
 Daremnie też, wymachując knutem, naglił do pośpiechu. Robota była wykonywaną powoli, opieszale, leniwie...
 I nas pomimowoli ogarnął też smutek, cięższy niż zwykle... ogarnęła nas jakaś nieprzezwyciężona ociężałość i apatya... I my też wbrew woli straciliśmy zwykłą równowagę moralną...
 Nacinanie drzew utrudzało nas dziś i niecierpliwiło nadzwyczajnie, chociaż to była jedna z lżejszych i łatwiejszych robót.
 Godziny wydawały się nam nieskończenie długie!...
 Tymczasem bór stawał się coraz bardziej mrocznym i dusznym...
 Czubami drzew wstrząsały jakieś złowieszcze poszumy...
 Aż z gromady gracujących ścieżki wyrwał się głos donośny, nad hukiem toporków i szczę-