Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/40

 — A nic — odrzekł tenże.
 — A czegożeś tak wrzasnął?
 — Niczego!
 — Jakto niczego? przecież coś ci się stać musiało?
 — Nic... jeno mi kwaśno w gębie.
 — Z czego?
 — Z tego podpiwku.
 Ale Kacperek wmieszał się w tę rozmowę, któraby z pewnością końca nie miała, bo znał Maćka i rzekł:
 — A niech jegomość na tego kpa uwagi nie zwraca. To całkiem głupi chłop, choć poczciwy.
 — A nie głupi! — zaprotestował Maciek.
 — Cicho bądź! — syknął mu nad uchem Kazik i wlepił mu kułaka pod bok.
 — Nie bij! — mruknął Maciek.
 — Jak mi się jeszcze raz ozwiesz — szeptał Kazik — tak cię razem z Kacperkiem weźmiemy za kark i za drzwi wyrzucimy na ulicę, a tam Szwedy na ciebie czekają i taką ci łaźnię w kordegardzie marszałkowskiej sprawią, że ci się rodzona babka przyśni.
 — Nie gadaj! — zawołał Maciek — zali prawdę mówisz?
 — Najprawdziwszą prawdę.