Strona:Szpieg powieść historyczna na tle walk o niepodległość.pdf/367

355

---

 — Ale — rzekł Dunwoodie, pobladłszy z silnego wzruszenia — czy wiedział, że Henryk jest oficerem armji angielskiej?
 — Wiedział! — zawołała panna Peyton i nawet ostrzegał nas o tem niebezpieczeństwie.
 Dunwoodie porwał fatalny papier leżący wciąż, tak jak wypadł z rąk jego, i z natężeniem wpatrywał się w podpis. Widoczne było, że dzieje się z nim coś niepojętego. Przeciągnął ręką po czole, a oni spoglądali na niego w straszliwem oczekiwaniu, lękając się dać znów dostępu nadziejom, które doznały tak bolesnego rozczarowania.
 — Więc co mówił? Co obiecał? — zapytał wreszcie Dunwoodie z gorączkową niecierpliwością.
 — Polecił Henrykowi, aby odwołał się do niego w niebezpieczeństwie; obiecał wywzajemnić się synowi za gościnność ojca.
 — I powiedział to, wiedząc że Henryk jest oficerem angielskim?
 — Niewątpliwie, i właśnie z myślą o tem niebezpieczeństwie.
 — W takim razie — wykrzyknął młodzieniec, puszczając wrodze radosnemu uniesieniu — jesteście ocaleni; w takim razie uratuję go, bo Harper nigdy nie zapomina danego słowa.
 — Ale czyż to będzie w jego mocy? — rzekła Fanny. — Czy on może zmienić niezłomne postanowienie Washingtona?
 — Czy on może? Jeżeli on nie może — wykrzyknął Dunwoodie — to któż będzie mógł? Greene, Heath i młody Hamilton są niczem w porównaniu z tym Harperem! Ale — tu porwał ręce Fanny i ściskał je konwulsyjnie — ale powtórz mi... powiadasz, że macie jego obietnicę?
 — Ależ tak, Peytonie, uroczystą, daną ze świadomością wszystkich okoliczności obietnicę.