Ta strona została uwierzytelniona.
„Gwiazda drogę ukazała;
10
Aż do betleemskiej knieje,
Dodawając nam nadzieje;
I tu stanąwszy nad progiem,
Stawia nas przed samym Bogiem,
15
Więc my sercem uniżonym,
Witając Króla i Pana,
Padajmy na swe kolana
I te dary oddawajmy,
20
A Ty, o święta Dziecina,
Nad którego świat nic nie ma
Ni milszego, ni droższego,
Przyjmi afektu naszego,
25
Moszcz, kadzidło, kruchy złote
I sam nas racz błogosławić
W Królestwie swoim postawić.“
Symfonia dwudziesta szósta.
Już ojcowie teraz święci
W otchłanie z dawna zawzięci,
- ↑ nakosztowniejsze.
