Strona:Swetoniusz - Żywot Nerona (tłum. Ejsmond).djvu/61

 LII. Probował wszelkiego rodzaju sztuk pięknych. Matka odradzała mu studjowanie filozofji, która, jej zdaniem, na nic władzy przydać się nie może. Wychowawca jego Seneka oddalił z przed oczu Nerona wzory dawnych mówców, aby na sobie ześrodkować cały podziw ucznia.
 Neron zwrócił się do poezji i z łatwością począł tworzyć wiersze. Nie jest prawdą to, co mówiono, iż podawał cudze poezje za swoje.
 Widziałem osobiście oryginały kilku jego wierszy bardzo znanych, pisane są jego ręką i pełne poprawek, tak jak utwory komponowane, nie zaś pisane pod czyimś dyktandem.
 LIII. Miał również wielkie upodobanie do malarstwa i rzeźby. Ale zazdrosny o zachwyty ludu, zły był na każdego, kto zwracał uwagę w jakikolwiek sposób.
 Chodziły słuchy, iż nie wystarcza mu występowanie w teatrze: pragnie zejść na arenę i brać udział w zapasach atletów podczas igrzysk olimpijskich.
 Istotnie ćwiczył się gorliwie w walce, a podczas igrzysk gimnastycznych zajmował miejsce śród sędziów, siadając na ziemi tak jak i oni.