Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/53

łoniła się szczególna orjentacja: wszystkie te przedmioty, tylko w innym układzie i rozmieszczeniu widziałem u Wierusza. Miało się wrażenie, że wnętrze to w sposób zagadkowy skupiło w obrębie swych czterech ścian rozproszone elementy mieszkania mego przyjaciela.
 — Czy znasz Andrzeja Wierusza, Kamo? — zapytałem wprost.
 — Nie — odpowiedziała, nie patrząc mi w oczy.
 Byłem pewny, że kłamie. Ale dlaczego? Poco kryje się z tem przede mną?
 — Czy wiesz, że dom ten należy do człowieka, który jest moim przyjacielem?
 — Teraz mieszkam w nim ja i to niech ci wystarczy.
 W głosie jej brzmiała nuta triumfu i dumy.
 — Co to wszystko znaczy? Gdzie ja właściwie jestem?
 — W zaczarowanym pałacu, jeśli już chcesz koniecznie wiedzieć. Ach, wy mądrzy panowie — dorzuciła z pogardliwym uśmiechem — wiecznie wszystkiego dochodzący rozumem, panowie — sprytni rachmistrze i bałwochwalcy mózgu! Są sprawy, które się wam zawsze wymykać będą z pod kontroli... Czy ci to nie wystarcza, że jesteś tutaj ze mną i że przeżyłeś parę godzin rozkoszy? Czy owo „gdzie?“ nie jest rzeczą drugorzędną lub zgoła obojętną?
 — Masz słuszność, Kamo — przyznałem, biorąc ją za ręce. — Zawdzięczam ci wyjątkowy wieczór! Gdybyś....
 Lecz rozpoczęte zdanie zamarło mi na ustach. W twarzy Kamy dotychczas tchnącej świadomością