Strona:Stefan Gębarski - W pruskich szponach (cz. I).pdf/49

 Nachylając się zaś do swoich siostrzeńców, rzekł pan Adam wzruszony:
 — Skarby są w ludzie naszym… skarby nieprzebrane… Szkoda, że nie wyzyskane, że się marnują… Ten kuchcik, słyszeliście, jak sobie ceni książkę… jak skwapliwie pragnął dowiedzieć się o przeszłości ojczystej… Ach, czemuż tak mało zwracamy uwagę na tych młodszych naszych braci… Czyż pomyśleliśmy o tem, aby takiemu Grzesiowi dać do rąk pożyteczną książkę?… A widzimy, jak ten chłopiec umiałby z niej skorzystać… Ile dobrego przyniosłaby mu…
 Nastała chwila milczenia.
 Nagle dał się słyszeć głos z akcentem żydowskim:
 — On nie powiedział, co powiedział, że ma powiedzieć…
 Mówił to żydek Lejbuś, wskazując na Grzesia.
 — A czego nie powiedziałem?… co?… — bronił się kuchcik.
 — Kiedy miasto Gniezno zaczęli stawiać… to powiedziałeś, że powiesz…
 — Brawo, Lejbuś!… brawo! — zawołano dokoła. — Rzeczywiście Grześ zapomniał, że o tem miał powiedzieć…
 — Nie! nie! nie zapomniałem—zaprzeczał Grześ—jeno w książce ten rok był wytarty…