Strona:Stefan Żeromski - Wczoraj i dziś. Serya pierwsza.djvu/54

48

DOKTÓR PIOTR

czarny dach domostwa zjeżdżał ze ścian w tył i jednym swoim krańcem dosięgał prawie ziemi.
 Kiedy wasąg naszych przedsiębiorców zatrzymał się przed gankiem, w dwu oknach błyszczało światło. Jakaś figura zjawiła się we drzwiach.
 — Czy to ty, Szulim? — zapytał głośno stojący na progu.
 — Nie, to nie Szulim, — odpowiedział Bijakowski. — Czy dziedzic jest w domu?
 — Któż tam, u dyabła?
 — Czy dziedzic tutejszy jest w domu?
 — Dziedzic?
 — Można się z nim widzieć?
 Osoba znikła i jednocześnie prawie światło w oknach zgasło. Wędrowcy nasi wstąpili na ganek, lecz znaleźli drzwi zamknięte. Bijakowski zastukał.
 Żadnej odpowiedzi.
 — Dziwna rzecz! — zauważył pan Dominik.
 Inżynier zeszedł z ganku i zajrzał za węgieł dworu, szukając innego wejścia. Musiały tam być jakieś drzwi, biegano bowiem tamtędy, białe postacie wsuwały się do dworu i wymykały do ogrodu, dźwigając jakieś ciężkie przedmioty, coś w rodzaju szaf, luster, kanap, stołów, łóżek, obrazów.
 — Nadzwyczajny dom, — mówił do siebie zaciekawiony do żywego «bourgeois». — Ten obywatel wyprowadza się, widocznie, czy co u licha?... o tej porze... panie Cedzyna...
 Pau Dominik pokiwał melancholijnie głową i cicho westchnął.
 Z pomiędzy pokrzyw i kęp bzu wysunęła się wresz-