Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/75

69

księżycowego przybywa. Było to tak, jakby niewidzialna siła zdejmowała czarną zasłonę z tajemniczego misteryum. Zdyszani od szybkiego kroku dobrnęli do dzikiej gruszki przy drodze w szczerem polu. Siedli obok jej pnia na stosie kamieni.
 — A co to właściwie było? — zapytał Piotr z odrobiną ironii w tonie głosu.
 — Była to pospolita scena z polskiego życia.
 — Któż to są ci ludzie, kryjący się w lesie ze swą modlitwą: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie...“?
 — Są to „oporni“.
 — Unici?
 — Tak, unici.
 — Słyszałem o tem, nawet czytałem, ale i teraz nie bardzo rozumiem, o co chodzi.
 — Chodzi o to, że ci ludzie pragną wyznawać swą wiarę według sumienia, a nie chcą iść do prawosławnej cerkwi. Nie przyjęli wiary narzucanej im przemocą. Postanowili żyć według swej wiary.
 — Według wiary, którą im podsuwacie wy, rzymscy katolicy.
 — Której my im nie skąpimy, gdy nas wołają. „My, rzymscy katolicy“ — to znaczy ja jeden, zbuntowany przeciwko kościołowi katolickiemu ex-księżyna.
 — A czy ta modlitwa „Ojcze nasz“, wypowiedziana w lesie, lepsza jest, według pańskiego sumiennego przeświadczenia, niż wypowiedziana w cerkwi?
 — Modlitwa pod przymusem, pod batem nie jest głosem serca ludzkiego do Boga, lecz obrzę-