Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/20

14

 — Zapowiedzi powinny docierać nawet do fortów.
 — Cóż robiłeś przez cały ten czas?
 — Mustrowałem krnąbrnych żołnierzy.
 — A jeszcze, — poza tem wstrętnem zajęciem?
 — Mustrowałem swoją krnąbrną duszę.
 — Trzeba mówić wyraźnie, bez tego zastawiania się wyrazami.
 — Czyż ja wiem, co robiłem? Właściwie nic. Czytałem i milczałem. Dla odmiany: milczałem i czytałem.
 Kama nachyliła się do niego i rzekła cicho:
 — I do nas dochodziły wieści, że byłeś narzeczonym i że twoja narzeczona umarła.
 Piotr odwrócił gwałtownie głowę, a dla uchylenia tej kwestyi powiedział:
 — To były wieści.
 — Dla czego umarła?
 — Nie trzeba mówić o umarłych.
 — Czy nie możesz powiedzieć?
 — Nie.
 — A jednak będę niedyskretna i jeszcze raz zapytam, czemu?
 — Zbyt wyniosłe miała serce.
 — Zdradziłeś ją?
 — Nie.
 — A cóż się teraz dzieje z twem sercem?
 — Mówi pismo: „Gdzie skarb twój, tam serce twoje“.
 — A gdzież jest teraz twój skarb, to przynajmniej powiedz!