Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/150

144

nad wszelki wyraz schudzonej, zapadłej, obrośniętej długiemi włosami. Oficer przypatrywał się jego robocie ze spokojem i awersyą. Zapytał go po polsku:
 — Ty co za jeden jesteś?
 Nie przerywając pracy ani na sekundę, tamten przelotnie spojrzał w górę i z uśmiechem przedziwnej męczarni, wśród stękania odpowiedział:
 — Żyd.
 — Za coś tu był?
 — Za bunt.
 — Przeciwko komu?
 — Przeciwko przemocy.
 — Cóżeś to mianowicie wykonał?
 — Walczyłem...
 — Jak?
 — Jakem mógł.
 — O co?
 — O zniesienie dwudziestowiekowego ucisku plemienia żydów.
 — A twoje plemię nikogo nie uciska?
 — Uciska.
 — Więc chciałeś większej swobody w uciskaniu?
 — Nie, ja walczyłem w obronie uciśnionych.
 — A twoja walka, to ta ucieczka.
 — Moja walka — to ucieczka.
 Młody żyd załamał ręce. Zdało się, że te wyrazy odebrały mu ostatek siły. Rzucając ziemię wciąż i coraz szybciej, a coraz śmieszniej, zachwiał się. Rydel wypadł z jego ręki, ciało zwisło na