Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/15

9

 — Ościeniówna.
 — A właśnie... — podchwycił Wiktor. — Takie podlaskie nazwisko — Ościeniówna. Tam, pewnie, jest to najtęższa arystokracya na przestrzeni od Sokołowa do Międzyrzeca. Teraz sobie nawet przypominam: Oścień. A gdzież to oni mieszkają ci magnaci?
 — Nad Bugiem.
 — „Nad Bugiem“. Kto was tam wie, gdzie to jest. Bug długi. Gdzie? Jaką drogą jechać?
 — Jechać trzeba przez Siedlce, Mordy...
 — O, Mordy! Nie mówiłem?
 — Przez Łosice w kierunku Drohiczyna. W samej już nadbużańskiej nizinie mieszkają w Zatoce Ościeniowie, a z nimi, oczywiście, ich córka, panna Małgorzata.
 — Małgorzata... — zmartwił się Wiktor, — cóż za defekt! Więc jak? Czy to jest wasza gruba szlachta, czy takie sobie szlagony?
 — Nie można powiedzieć, żeby byli zbyt grubą szlachtą, ale zawsze liczą się do ważniejszych domów w okolicy. Siedzą tam z dawien dawna pod Drohiczynem.
 — A ty ich, Stachu, znasz dobrze?
 — Byłem tam raz za studenckich czasów na tańcach w Boże Narodzenie. Później już nie widziałem...
 — A cóż to za osoba owa panna Małgorzata? Także imię!
 — A panna, jak inne. Cóż cię tak to imię niepokoi? W konkury się wybierasz, czy jak?