Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/141

135

 — Oddawaj teraz te klucze!
 Biereżkow wydobył klucze z kieszeni i wręczył je oficerowi. Rozłucki rzucił te klucze na kupkę papierowych pieniędzy. Zapytał jeszcze głosem coraz bardziej okrutnym:
 — Czy Murłyk mówił ci, że mają uciekać sami kramolniki i buntowniki, czy inni?
 — Same tylko buntowniki, bo tylko tacy siedzą w tamtych kazematach.
 — O całym spisku wiesz ty, Murłyk i owa „panna“, z którą w nocy byłeś?
 — Tak.
 — Czy wiesz jeszcze co w tej sprawie, czy co taisz?
 — Nic nie taję!
 — Prawdę gadaj, bo twoja rzecz skończona!
 — Prawdę gadam.
 — Aresztuję cię!
 — Słucham.
 — Masz od tej chwili milczeć. Pary ci z ust nie wolno wypuścić pod najsroższą odpowiedzialnością. Dopiero na sądzie będziesz gadał.
 — Słucham.
 — Jeżeli słowo do kogokolwiek piśniesz przed czasem, wyśliźnie mi się z rąk zdrajca Murłyk i owa panna. Teraz — marsz za mną!
 Wyszli na dziedziniec. Piotr przodem, Biereżkow za nim. Minęli całą długość kazematów artyleryi. W narożniku, gdzie były sklepione najgrubsze mury fortu i gdzie znajdowała się cela więzienna dla przestępców-żołnierzy, tak zwana „ciemna“, —