Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 2.djvu/11

5

i wprost z okopów fortecznych przyjechałem tutaj. Jakże się miewa stryjaszek Michał?
 — A pan Rozłucki starszy — trzyma się. Oczywiście, gospodaruje w swych Cierniach. Długów ma teraz jakby mniej i urodzaje jakoś lepsze. Jeździmy tam na lato.
 — Bardzobym i ja pragnął pojechać na dzień, na dwa do stryjaszka.
 — Wpadnij na dłużej, a napewno zrobisz starszemu panu dużą przyjemność, bo cię bardzo lubi.
 — Jest to w takim razie afekt wzajemny. Stryj Michał jest dla mnie najmilszym towarzyszem. — Zamyślił się i dodał:
 — Stryj Michał jest zacnym i dobrym człowiekiem...
 Piotr mówił to wszystko w sposób jakby usprawiedliwiający się i nieśmiały. Wiktor wciąż przypatrywał mu się spod oka. Po pewnym czasie rzekł:
 — Kuzynie, jadąc tak wprost ze swego „Czarnego Orła“, mówisz doskonale po polsku!...
 — Tak, mówię już jako tako, choć trafiają się jeszcze i potężne błędy.
 — Nie widzę tych błędów, może dla tego, że wszyscy grzeszymy.
 — Och, żartujesz!
 — Straciliśmy cię z oczu.
 — A co z oczu, to i z myśli... — uśmiechnął się Piotr.
 — Dam ci dowody, że tak nie jest. Co do mnie jednak, to jestem tak zapracowany, że rzadko kiedy mogę sobie pozwolić na uczucia familijne.