Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/159

SUŁKOWSKI
 — Ciągłe i ze wszystkich stron słyszę to pytanie. Mam dwadzieścia sześć lat, a gdziem już nie był, jakiemi drogami chodziłem! Dalekie drogi prowadzą do Polski.

KSIĘŻNICZKA
 — Opowiedz mi waszmość o tych dalekich drogach...

SUŁKOWSKI
 — Czyliż ta baśń o drogach wygnania może być zajmująca?

KSIĘŻNICZKA
 — Będzie zajmująca...

SUŁKOWSKI
 — Cóż powiedzieć? O dalekiem wschodniem mieście Aleppo?

KSIĘŻNICZKA
 — Byłeś tam waszmość?

SUŁKOWSKI
 — Gdy po raz pierwszy przybyłem do Francyi, ówczesny komitet bezpieczeństwa publicznego — a był to komitet krwawy — dał mi rozkaz udać się na wschód, do Syryi. Długo wędrowałem przez Wenecyę, Florencyę, Rzym... Musiałem dłuższy czas zatrzymać się w Aleppo, w Syryi. Ścigany przez Anglików, którzy podkupili napastników, ażeby mi wydrzeć papiery, nie mogłem ruszyć