Strona:Stefan Żeromski - Sułkowski.djvu/138

ZAWILEC
 — Rozumiem, panie kapitanie.

SUŁKOWSKI
 — Drzwi z sieni do dużego pokoju zostaw uchylone patrz pilnie, co ten Francuz będzie tam robił. Gdyby przewracał moje papiery, albo podsłuchiwał pode drzwiami, wejdź i w mojem imieniu powiedz mu, że masz nad nim nadzór.

ZAWILEC
 — Słucham, panie kapitanie.

SUŁKOWSKI
 — Teraz idź za nim!
 (Zawilec zamyka za sobą drzwi. Sułkowski przechadza isę po izbie z złożonymi rękoma — tam i z powrotem. Później siada przy stole, ukrywa twarz w dłoniach i długo tak pozostaje. Nierychło słychać na schodach kroki. Stukanie we drzwi. Zawilec otwiera je i wpuszcza do izby księżniczkę Gonzaga. Sułkowski składa jej zdaleka ukłon).

KSIĘŻNICZKA
(stojąc przy drzwiach)
 — Przybyłam...

SUŁKOWSKI
 — Źle się stało, pani, że przyjechałaś do Medyolanu.

KSIĘŻNICZKA
 — Musiałam.