wymaga przejęcia się i traktowania ich „na prawdę“. Szczególnie wszelkie wywiady, gry taktyczne i t. p. muszą być prowadzone w ten sposób, jakby to było w warunkach rzeczywistej potrzeby. I w gawędzie często jest rzeczą praktyczną na chwilę przerwać opowiadanie i spytać któregoś ze skautów, jak onby postąpił w takim wypadku. To rozwija wyobraźnię, szybkość zastanawiania się i postanawiania. Dalsze ćwiczenie w tym kierunku uzyskują chłopcy przy grach i zabawach, szczególnie, jeśli umiemy tak je urządzić, że skaut wyobraża sobie, iż naraża się na wielkie niebezpieczeństwo, spełniając włożone nań polecenie. Wreszcie urządza się fałszywe alarmy pożaru, nieszczęśliwych wypadków, aby móc zaobserwować, jak skauci się zachowują, poprawiać błędy i t. d. Możnaby i u nas wprowadzić zwyczaj „narażania życia“. Skaut otrzymuje jakieś zadanie z tem, że jeśli go nie spełni traci swoją oznakę — swe „życie skautowe“ — i zdobywać ją musi na nowo.
Liczyć się trzeba takie z ambicją młodzieży, z której wypływa współzawodnictwo i chęć wyróżnienia się. W harcerstwie wyzyskuje się te cechy charakteru bardzo często, każda gra, każde ćwiczenie jest zawodem między dwoma zastępami lub skautami[1]. Próby, oznaki organizacyjne sprawności, kreski, udzielane za szczególnie dobrze wykonane, choćby proste, zadanie — dają harcmistrzowi w rękę silny czynnik wychowawczy, który, źle użyty, może przynieść szkodę:, ale użyty właściwie, ogromnie ułatwia pracę, zachęcając chłopców do szlachetnej emulacji.
Pomiędzy wyżej wymienionymi sposobami zachęcania skautów do wytrwałej i żywej pracy słów kilka należy poswięcić kreskom.
Kreski oznaczają jedynie dowód dokonania pewnej pracy, zdobycia pewnego doświadczenia w ćwiczeniach, nie należy ich używać do oznaczenia postępów moralnych, dla tego też ujemnych kresek dawać nie należy: błąd, albo przekroczenie, nie zmienia faktu, oznaczonego jedynie zdobytemi kreskami, że dany skaut posiadł pewne doświadczenie.
- ↑ Zasadą organizacji skautowej jest współzawodnictwo zespołów: zastępów, drużyn. Współzawodnictwo jednostek praktykuje się rzadziej i to tylko w początkach życia skauta w drużynie, albo wtedy, gdy współzawodnictwo zbiorowe jest niemożliwe.
