kościelnej lub do praktyki lekarskiej w dzielnicach polskich,
50,000 m. na stypendyum dla gimnazyastów Niemców,
50,000 m. na popieranie niemieckich pensyi żeńskich,
200,000 m. na pomnożenie i rozszerzenie powiatowej inspekcyi szkolnej celem poddania nauczycieli jak najściślejszej kontroli pod względem narodowym,
400,000 m. na pensye dodatkowe dla nauczycieli elementarnych, sprowadzonych z Niemiec, i na tworzenie nowych posad nauczycielskich,
50,000 m. na popieranie bibliotek szkolnych niemieckich,
2,000,000 m. na budowanie nowych lub rozszerzanie istniejących szkół elementarnych,
razem 2,850,000 m.
Wszystkie te ustawy miały stłumić znienawidzoną polskość, która nibyto zagrażała wielkiemu państwu niemieckiemu!
Ponieważ wszelkie usiłowania posłów polskich, by przeszkodzić przyjęciu ustaw antypolskich, były daremne, przeto dnia 5 czerwca 1886 r. prezes Koła polskiego dr. Henryk Szuman założył w sejmie w imieniu Polaków uroczysty protest przeciw wszystkim tym ustawom, oświadczając, że z niezłomną stałością i wiernością Polacy bronić praw swych będą usque ad finem.[1]
Prócz Szumana przemawiali w Izbach Józef Kościelski, ks. dr. Jażdżewski, Teofil Magdziński, ks. dr. Stablewski, Władysław Wierzbiński, ks. proboszcz Ostrowicz, Kaźmierz Kantak, Ignacy Zakrzewski, ks. kanonik Neubauer, radca Stanisław Motty, książę Ferdynand Radziwiłł, Marceli hr. Żółtowski, Mieczysław hr. Kwilecki, profesor Schröter, Stanisław Rożański, Ignacy Łyskowski, w komisyach zaś Stanisław Chłapowski i Zygmunt hr. Skórzewski z Czerniejewa.
Przeciwko wywodom nieubłaganych naszych wrogów Wehrów, Tiedemannów, Treskowów, Kennemanów występowali w obronie sprawy naszej katoliccy posłowie: Windhorst, baron Schorlemer, Spahn, dr. Porsch, baron
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1886, nr. 129.
