do grobu 12 salw rotowego ognia uprzytomniło wojskowy charakter tego, którego żegnano na wieki.[1]
Niedługo przeżył ojca syn Tadeusz Chłapowski, poseł do sejmu. Urodzony 1826 r. kształcił się w gimnazyum poznańskiem, a egzamin dojrzałości złożył w Berlinie, gdzie też ukończył kurs prawa, a następnie pracował przez czas niejakiś przy sądzie poznańskim i śremskim. Przy zakładaniu Tellusa, powszechnemu ulegając życzeniu, podjął się pracy, do której fachowo nie był przysposobiony, co przypłacił nie tylko stratą majątku, ale i nieustannem strapieniem, że i inni klęskę ponieśli. Był to człowiek tak zacny i szlachetny, że, umierając, polecał sobie najbliższym, aby składkę jego na rzecz Towarzystwa Pomocy Naukowej stale płacili. „Nigdy — mówił — na nikogo żal w sercu mojem nie gościł”. Te ostatnie słowa charakteryzują dostatecznie tego męża.
W r. 1879 zmarli także:
18 maja Napoleon Rekowski, gorliwy patryota, prawy i zacny obywatel, który, długie swe życie spędził na usługach ojczyzny w walce i więzieniu, w pracach i posługach obywatelskich, i dawni wojskowi:
14 stycznia Ignacy Rakowski, oficer z r. 1831 r.,
16 lipca Romuald Kierski, żołnierz z 1831 r.,
26 lipca Piotr Ryffert, powstaniec z r. 1863 z oddziału Jounga de Blankenheim,
1 sierpnia Paweł Filipowski, żołnierz wojsk polskich,
17 września Władysław Rembowski, pułkownik wojsk polskich,
24 września Eugeniusz Trąmpczyński, oficer z r. 1831.
- ↑ Kuryer Poznański 1879, nr. 78. Wspomnienie o generale napisał w Kuryerze Poznańskim nr. 104 i n. towarzysz jego wojskowy, Paweł Popiel.
