„Wszyscy dyrektorowie, z wyjątkiem Nieżychowskiego i Stanisława Stablewskiego, który był za młody, mieli udział w narodowych walkach, już to pod Napoleonem, już też 1831 r., z pracujących w biurach większa część należała do weteranów listopadowych. Wesołowski, dwaj Kwaśniewscy, Mielcarzewicz, Słupecki, Wilden, Leciejewski, Jankowski, Januszyński, Mendych, Chlebowski spełnili wszyscy ten obowiązek; niektórzy z nich mieli krzyż złoty, a dwaj stopień kapitana.”[1]
Ostatnim dyrektorem był Józef Morawski z Kotowiecka.
Od Nowego Roku 1878 zaczął wychodzić w Poznaniu tygodnik ilustrowany Lech, nakładem i pod redakcyą Józefa Chociszewskiego. Wzorem temu pismu był Przyjaciel Ludu leszczyński, którego niejako dalszym był ciągiem, więcej jednak uwzględniał teraźniejszość i dział powieściowy.
Choć Lech miał na oku przeważnie średnie i wyższe klasy społeczeństwa naszego, redagowany był w popularny sposób, aby i mniej wykształceni z korzyścią czytać go mogli.
Bezinteresownej pomocy i poparcia udzielali mu Wawrzyniec hr. Benzelstjerna-Engeström, pułkownik Edmund Callier, Bolesław Twardowski, Czech Jelinek, Rusin Włodzimierz Lewicki, Jerzy Kotuła z Cieszyna i panny Teofila Radońska i Zbigniewa Zmorska. Większą część artykułów pisywał sam redaktor.
Jedną z główną rubryk były żywoty sławnych i zasłużonych mężów, zajmujące i pouczające były artykuły historyczne np. Powstanie ludowe na Ukrainie 1854 r., pióra naocznego świadka W. Grabiańskiego, Polskie i czeskie klejnoty koronne, Listy Tadeusza Kościuszki, Odezwa Berka Josielowicza z r. 1794, Wspomnienia ułana z r. 1863, Serbskie Łużyce, Pamiętnik księżnej G. z r. 1830, Pamiętnik Rajmunda Bronikowskiego i inne.
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1878, nr. 75.
