przeniosły się do zniesionego w czasie walki kulturnej klasztoru PP. Karmelitanek bosych, gdzie przez lat 10 przebywały. W r. 1885 kupiły grunt przy ulicy Łąkowej i tam Dom sobie zbudowały, dziś znacznie rozszerzony i wedle wszelkich wymagań hygieny urządzony.
Z początku ludność polską okazywała się Elżbietankom niechętną, uważała bowiem Ślązaczki za Niemki, popierające niemczyznę. Gdy jednak coraz więcej Polek z W. Księstwa Poznańskiego i z Prus Zachodnich do zakonu wstępowało i przekonano się o błogiej działalności Elżbietanek, uprzedzenie zniknęło i dziś niema Polaka, któryby ich największą czcią nie otaczał. Przez lat kilkadziesiąt Elżbietanki pomimo dobrodziejstw, jakie świadczyły miastu, żadnej zapomogi od magistratu nie otrzymały. Zaledwie zdołali radni polscy, gdy Zakład swój rozszerzały, wyjednać od magistratu 3000 mk. zapomogi. Żydowski szpital otrzymał 10,000 mk., a Dyakoniski nawet 100,000 marek!
Za podnietą Franciszka Elsnera, późniejszego zarządcy drukarni Dziennika Kujawskiego w Inowrocławiu, utworzyło 33 drukarzy w Poznaniu 25 lipca 1871 r. Stowarzyszenie, które wielkie im przyniosło korzyści i dla wielu w czasach krytycznych prawdziwem było dobrodziejstwem. Celem bowiem Stowarzyszenia była nie tylko materyalna samopomoc, ale także kształcenie umysłowe wstępujących do niego młodych drukarzy przez odczyty z dziedziny zawodowej, przez doborową bibliotekę i prenumerowanie dobrze redagowanych czasopism z szczególnem uwzględnieniem literatury zawodowej.[1]
- ↑ Dziennik Poznański. R. 1896, nr. 235.
