Stanisław Pnieynia Karwowski urodził się 25 lutego 1848 r. w Lesznie[1] z ojca Adama, podchorążego 14 pułku piechoty roku 1831, ogólnie znanego i czczonego profesora matematyki przy gimnazyum leszczyńskiem i Ferdynandy z Habdank Białoskórskich, kobiety o wielkiej kulturze i wysokich zdolnościach literackich, siostry Feliksa Białoskórskiego, wsławionego dowódcy z pod Raszkowa i Miłosławia. Wychowany w atmosferze gorącej miłości Ojczyzny, w tradycyach kilku pokoleń, walczących za jej wolność, wzrósł w duchu staropolskiej rycerskości i surowości obyczajów, oraz pewnej szlacheckiej wytworności, cechującej go do końca życia.
Od dziecka odznaczał się wielkiem zamiłowaniem do pracy, połączonem z nadzwyczajną dokładnością i ścisłością. Odznaczony wieloma nagrodami szkolnemi, ukończył chlubnie gimnazyum leszczyńskie 29 marca 1867 roku, poczem udał się na uniwersytety w Hali, Wrocławiu i Berlinie, gdzie słuchał historyi, geografii, filozofii i języków. Na wszechnicach cieszył się wielką sympatyą i poważaniem kolegów, którzy go też w Berlinie po ustąpieniu Józefa Kościelskiego, swym prezesem obrali.
Dnia 30 listopada 1870 uzyskał w Hali po napisaniu rozprawy: „De Livoniae imperio Sigismundi Augusti regis Poloniae
- ↑ Miał czworo rodzeństwa: żyjącego w Kopyczyńcach w Galicyi brata Tadeusza, ożenionego z Maryą Sas-Rudnicką, oraz zmarłych Stefana, Dr. Jana (ożenionego z Emilią Koszembar-Łyskowską) i siostrę Ferdynandę Fundament-Karśnicką.
