Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Wiedza tajemna.djvu/186

 — Patrz!
 Spojrzałem. W kącie chwiał się niewyraźny cień.
 — R. S. — zowałałem — jeśli jesteś, ukaż się!
 Cień przybliżał się, lecz nie przybierał określonych kształtów.
 — R. S. — powtórzyłem — czy możesz stać się widoczny? Wszak tu ci sami, co kochali cię za życia!
 Nagle nastąpił błysk i przed nami zamajaczył R. S. — tak, jak pamiętaliśmy go zawsze, wysoki, blady, starannie uczesany, w ciemnym ubraniu.
 Wrażenie było potężne.
 — Czego chcecie? — wymówił głuchym, przytłumionym głosem.
 — Romanie! Tyżeś to? Ty? — zawołałem, drżąc ze wzruszenia — poznajesz nas?
 — Tak! — odparł i apatycznie wymienił nasze nazwiska.
 — Drogi Romanie! A więc hermetyzm jest naprawdę potęgą, przezwyciężającą śmierć! Powiedz nam coś o sobie?
 — Niewiele się dowiecie. Zresztą prędko opuścić was muszę! Uczyniliście mi krzywdę!
 — My... tobie... jaką?
 — Nie ściąga się duchów nieoczyszczonych na ziemię, bezkarnie dla ich rozwoju — powinniście znać dobrze tę zasadę!
 — Przebacz! Błagamy cię! To się więcej nie powtórzy! Lecz tak pragnęliśmy mieć dowody! Nic nam mówić nie możesz?
 — O was bardzo wiele — tu istotnie wymienił parę ostatnich wypadków z naszego życia — o mnie, zabronione mi jest!
 — Czy cierpisz?
 — Słowo cierpienie nie istnieje. Istnieje dręcząca tęsknota za doskonałością i żal za zmarnowanym czasem!
 — Czy spotykacie tych, kogo kochaliście za życia?