Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Sekta djabła.djvu/20

jemna rozmowa pomiędzy młodym inżynierem, a jego narzeczoną, gdyby nie zaszła nieoczekiwana przeszkoda.
 Nagle, w przedpokoju zabrzmiał dzwonek.
 Grodecki, spojrzał odruchowo na wielki zegar z sewrskiej porcelany, ustawiony na kominku. Wskazówki znaczyły godzinę za piętnaście minut siódmą. Widocznie ten, czy ta, którego spodziewała się Mura, wcześniej nadchodził, niźli zostało zapowiedziane.
 — Długo będziesz zajęta? — zapytał, sądząc, że uda mu się przeczekać „wizytę”.
 — O... cały wieczór! — odparła, podchodząc do drzwi i jakby dając mu tem znak, że uważa, iż najwyższy jest czas, by się oddalił.
 — Któż to taki do ciebie przychodzi? — chciał jeszcze dodać, ale się powstrzymał, domyślając się, że otrzyma odpowiedź, w rodzaju tych, jakie posłyszał poprzednio.
 Ona tymczasem, patrzyła na niego niecierpliwie, niby chcąc się pozbyć go jaknajprędzej.
 — Dowidzenia, Muro! — wymówił, całując jej rączkę. — Nie chcę przeszkadzać, odchodzę...
 — Nie zatrzymuję cię, Janku! Mam pewną, dość poufną sprawę. Zresztą, uprzedzałam z góry...
 — Tak... tak... uprzedzałaś... Szkoda tylko, żeśmy nie dokończyli naszej rozmowy...
 W oczach Mury znów przebiegł gniewny błysk.
 — Ach, nie dokończyli? — syknęła. — Mniemam, że powiedzieliśmy sobie wszystko, co tylko można było powiedzieć! I prosiłabym cię bardzo, abyś nie powracał do tego tematu... Więcej, powiem... Wyciągnij sobie z moich słów konsekwencje, jakie ci się żywnie spodoba!..

14