Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/50

 — Błagam pana....
 Spojrzał na nią z niepokojem:
 — Przykrość pani sprawiło moje wyznanie? Oczy Hanki rozszerzyły się niepomiernie. Niby kamienny posążek, nieruchomo siedziała przez chwilę. Niespodziewanie po bladej twarzyczce przebiegł jakiś tragiczny skurcz, w źrenicach zaszkliły się łzy.
 — Mnie... tego... słuchać... nie wolno! — cichutko wyszeptały jej usta.
 — Co?.. co... Pani nie wolno?
 Serce Freda ścisnęło się boleśnie, jakby kto je pochwycił żelaznemi kleszczami.
 — Czemu? — ledwie wyrzucił z siebie przez zdławione niepokojem gardło.
 — Bo... bo... nie wolno...
 Znać było, że wymawiając te słowa, Hanka czyni niezwykły wysiłek. Nagle, złamana toczącą się w niej duchową walką, osunęła się na poduszki i ukrywszy w nich twarz, głośno załkała.
 — Panno Hanko! Pani płacze...
 Przypadł do ukochanej i pochyliwszy się nad nią blisko, mówił podniecony:
 — Taką sprawiłem przykrość? Przepraszam, bardzo przepraszam... Choć nic nie pojmuję?... A właściwie zaczynam pojmować. Kocha pani innego! Moje wyznanie miłosne rażą...
 Łkanie stawało się coraz głośniejsze.
 — Więc kogoś innego pani kocha?
 Nachylał się coraz bliżej, dotykając prawie jej ramienia i nie otrzymując odpowiedzi. Choć burzyło się w nim wszystko na myśl, że utraci tę najdroższą dziewczynę, rozumiał, iż nie ma prawa czy-