Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Półświatek.djvu/25

powracajmy do tematu... Spodziewam się, że przyniosła pani pieniądze?
 — Niestety... — bąknęła Lenka.
 — Nie? — twarz Helmanowej, dotychczas uśmiechnięta — przesłoniła chmura niezadowolenia. Cóż będzie?
 — Pani szefowo! — jęła prosić Lenka — Widzę, że jest pani elegancką i miłą kobietą... Niechże mnie pani nie zgubi, niechże się zgodzi na dalszą zwłokę... W przyszłości na pewno zapłacę... Teraz musi pani zaczekać....
 — Niemożebne!... — energicznie drgnął „dames“ w ubrylantowanych palcach właścicielki „Helwiry“.
 — Dlaczego niemożebne?
 — Z różnych względów nie mogę czekać ani chwili dłużej!
 — Pani zamierza? — lęk zdławił gardło Lenki.
 — Jeśli dziś nie otrzymam pieniędzy, za dwa dni upływa termin wekslów, jutro nasza firma zwróci się do pani męża, który również je podpisał, uprzedzając go o płatności.
 — Boże! — zawołała Lenka.
 — Przecież pani małżonek jest chyba na to przygotowany a, o ile wiem, zajmuje niezłą posadę...
 — Nie... nie... — zawołała zmienionym głosem — tylko nie to... tylko nie mąż...
 — Czemu? — Helmanowa bawiła się swą ofiarą, niczem kot myszą.
 — Bo... bo... — jąkała, swym wyraźnym lękiem zdradzając się coraz bardziej. — Nie chcę, żeby on... On taki straszny... Życie mi zamieni w piekło... Pa-