Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/44

przed nią kieliszek likieru, nalała sobie drugi i spokojnie wyrzekła:
 — Istotnie, niesamowita przygoda. Czegóż chciała owa czarna dama od pana?
 — To właśnie najciekawsze!
 — Mianowicie? — Powoli zapaliła papierosa, zaciągając się głęboko dymem.
 — Wogóle plotła trzy po trzy! — mówił obecnie prędko malarz. — Dobrze zrozumieć nie mogłem, czego właściwie chce. Zdaje się, podpatrzyła, kiedym wy chodził z willi i wielce ją zaciekawiało, co tu się dzieje. Dopytywała się, czy hrabia żyje...
 — Cóż pan powiedział? — gęsty obłok dymu zasłonił twarz Orzelskiej.
 — Że widziałem hrabiego i jest sparaliżowany i na pół obłąkany.
 — Ach, tak!... — z za obłoku dymu wyrwało się niby westchnienie ulgi — A więcej?
 Malarz zmieszał się nagle i zamilkł.
 — Nic więcej nie mówiła! — nalegała Orzelska.
 — Owszem! A nie obrazi się pani hrabina?
 — Czemuż miałabym się obrazić?
 Malarz wymówił z determinacją.
 — Rzucała jakieś przekleństwa na panią! Nazywała djablicą!
 — Djablicą! Świetnie! — nieprzymuszenie w sali zabrzmiał srebrzysty śmiech.
 — Później, niczem zjawa, znikła śród drzew... Lecz przódy rzuciła mi ostrzeżenie, abym pani unikał, gdyż inaczej zginę...
 Śmiech srebrzysty coraz głośniejszemi kaskadami rozbrzmiewał po jadalnym pokoju.

38