Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Niebezpieczna kochanka.djvu/141

 — Toż to to samo, jakgdyby mi kazano zarżnąć niewinne jagnię! — pomyślał z rozpaczą, a chcąc ukryć swe zmieszanie, pocałował ją w rękę.
 W tej chwili na progu salonu ukazała się Orzelska. Śledziła zapewne, z sąsiedniego pokoju przebieg „oświadczyn“ pojawiła się, by ją ostatecznie przypieczętować.
 — Czy nie przeszkadzam? — zapytała z lekkim uśmieszkiem — Macie oboj miny niezwykłe.
 Bob zerknął na kochankę z niekłamną nienawiścią. Nigdy nie przypuszczał, ulegając niby zahypnotyzowany jej namowom, że znajdzie się w tak okropnem położeniu... Dawać trujące proszki na niewidzialne dla Orzelskiego to było co innego, niźli świadomie prowadzić tę biedną, dobrą dziewczynę do zguby katem, gdy ona powierzyła mu swój los z pełnem zaufaniem, bez zastrzeżeń. Nieszczęsne maleństwo... Toć w gruncie jest śliczna.
 — Czemuż jesteście tacy śmieszni? — powtórzyła Orzelska.
 — Droga Tamaro! — zawołała Zosieńka radośnie — twój kuzyn oświadczył mi się przed chwilą...
 — Ach, tak...
 — A ja zgodziłam się zostać jego żoną...
 Orzelska przybrała wzruszającą minę i jęła im winszować.
 — Jakżeż się cieszę!... Mam nadzieję, będziecie stanowili dobrane stadło.
 — Napewno! — bąknął Bob, czując, iż musi koniecznie coś dodać.
 A w duchu myślał czy wystarczy mu siły, oświadczyć zaraz po tej scenie Tamarze, że ma tej komedji

135