Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Lekkomyślna księżna.djvu/184

 — Bo ja... nie kocham waszej cesarkiej wysokości!
 Słowa ostatnie wyrzekłem z naciskiem. Nie musiały one jednak ostatecznie przekonać Paulinę, gdyż cofnąwszy się o parę kroków, z niedowierzaniem zapytała:
 — Ty mnie... nie kochasz? Czyż jest mężczyzna, który mógłby mnie nie kochać?
 Więcej zdumienia i powątpiewania zadźwięczało w jej głosie, niźli obrazy i gniewu.
 Pokiwała główką, niczem rozpieszczone dziecko i raz jeszcze powtórzyła:
 — Ty mnie nie kochasz?... Nie wierzę!
 — Tak, wasza cesarska wysokość!... Wyznać muszę — kocham inną!
 Teraz dopiero zabłysły jej oczy.
 — Kochasz inną?
 — Tak jest!
 — Wolno wiedzieć, kogo?
 — Sądzę, że nie jestem zobowiązany zdawać sprawy waszej cesarskiej wysokości, ze stanu moich afektów!
 Zmarszczyła czoło, jakby się zastanawiając, czy sobie coś przypominając. Intuicją kobiecą wiedziona, szybko rozwiązała zagadkę.
 — Wiem, wiem — zawołała żywo — kochasz tę pannę de Fronsac... kochasz Simonę! Dlategoś się wczoraj czerwienił! No, miej odwagę się przyznać!
 Uważałem zapieranie się dalsze, za nielicujące z moją dumą.
 — Tak, miłuję ją! — oświadczyłem krótko.
 — A często się widujecie? Wszak od dwóch dni jest dopiero w Paryżu! Wczorajszy wieczór

178