Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/39

ności za poprzednie wykręty. Wypada nadrabiać tupetem.
 — Nie sądzę — odparł zimno i znów wydało mu się, że to ten drugi „ja“ dyktuje mu zdania — nie sądzę, abym był obowiązany tłomaczyć się, kto u mnie nocował... Istotnie gościłem przyjaciela.... Wyszedł przed godziną...
 — Hm... hm... Wolno zwiedzić mieszkanie?
 — Proszę...
 Otworzył drzwi wiodące do sąsiedniej sypialni. Czy przystąpią do rewizji i przetrząsną szafę? Zapewne. Bo przodownik spogląda na niego z pogardą, jakby przejrzał kłamstwo. Nie, to nie pogarda — spoziera z gniewem. Czemu tak tą sprawą przejmuje się przodownik?
 Mężczyźni weszli do sypialni, rozejrzeli się po niej i powrócili do gabinetu.
 — Nikogo...
 — Może jeszcze kuchenkę?
 — Zbyteczne! — burknął policjant. — Próżno szukać! W mieszkaniu jej niema... Ale...
 — Nie wierzy mi pan...
 — Dozorczyni wyraźnie zeznała, że powrócił pan wczoraj z kobietą do domu. Rysopis się zgadza. Czy nadal zamierza pan się zapierać?
 Trach! Tego nie przewidział.
 — Dozorczyni musiała być zaspana...
 — Zaspana? Wątpię!
 Obaj patrzą teraz na niego nie z gniewem, a z nienawiścią. Opiekun-dyrektor i przodownik. W oczach migocze zaciekłość, niczem do śmiertelnego wroga. Ich twarze stają się nawet podobne.

33