Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/107

monokl osiadł w lewem oku, a tylko zaczerwieniony i nieco spuchnięty nos, świadczył o niedawnem zajściu.
 Wtedy baron, zachowując się u Irmy, jakby był u siebie w domu, przejrzał się starannie w lustrze i chcąc odzyskać widocznie utraconą w oczach artystki powagę, oświadczył:
 — Alem wyrzucił za drzwi Grota!... Dobrze mu się jeszcze odpłacę!
 — Mam wrażenie — odrzekła, uśmiechnąwszy się lekko — że oddalił się sam i niezbyt delikatnie przedtem obszedł się z tobą...
 — Nie krępowali się, miast ceremonjalnych zwrotów, mówiąc sobie obecnie poufale „ty“.
 Odezwanie się artystki zabolało barona.
 — Dziwnie się wyrażasz — mruknął — Jakbyś brała stronę Grota... Czy dla tego, że cię obroniłem?...
 — Nie należało mnie przódy pakować w łajdactwa, a później bronić...
 Skrzywił się.
 — Nie rozumiem?...
 — Znakomicie mnie rozumiesz...
 Uszycki raz jeszcze zerknął w lustro, poczem odwrócił się w stronę Irmy, a dokoła ust zarysowała mu się ironiczna zmarszczka.
 — Słuchaj no! — rzekł — Dawno posądzam cię o to, że kochasz się w Grocie...
 — Gdyby nawet tak było! On się we mnie nie kocha...
 — Ktoś rozgniewałby się bardzo...
 — Może ty?
 — Hm... ja? Ja też mam pewien tu głos! Ale ktoś inny, na kim ci zależy...
 Irma stropiła się widocznie.

105