Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/159

 Przybrała minkę żołniérską, wzięła się pod bok i chwyciwszy kapelusik ze stołu, włożyła go junacko na główkę. Ślicznie jéj było.
 — Słuchaj — począł Rutowski, przyciągając ją ku sobie. — Nie wątpię na chwilę, że jutro conajmniéj spać się położysz hrabiną i wielką panią, ale, Anusiu, ręka, słowo!
 Podali sobie ręce.
 — Słowo najświętsze! — odezwała się Anusia. — Co chcesz! wszystko co chcesz!
 — Będziesz mnie słuchała! — kończył Rutowski. — Król ulegnie twemu wpływowi, rozkocha się tak czy owak w tobie, bo nie można ci się oprzéć, ty trzpiocie niegodziwy. Na dworze są partye, są różni ludzie, przyjaciele, wrogi, intrygi. Nie zrobisz kroku bezemnie, ja cię poprowadzę!
 — Zgoda! co chcesz! — dość obojętnie, o czém inném myśląc, odpowiedziała Anusia. — Będę nienawidziéć kogo każesz i kochać serdecznie kogo pozwolisz.
 Rutowski palcem pogroził.
 — Kochać niepotrzeba bardzo — rzekł — ale nienawidziéć... koniecznie. Wcześnie sobie zapisz imię Fleminga.
 Anusia zdumiona trochę się cofnęła.
 — Feldmarszałka? — spytała.
 — Innego my nie mamy dotąd i dosyć nam na jednym — ciągnął daléj Rutowski. — Fleming jest moim, Marysia i nas wszystkich nieprzyjacielem. Z twoją pomocą obalić go musiémy.
 — O! dajże pokój! co ja w tém pomódz potrafię? — śmiało się dziéwczę.
 — Słuchaj mnie tylko, a będziesz u króla dészcz sprowadzać i pogodę, la pluie et le beau temps — odezwał się z francuzka Rutowski. — Ja