Strona:Skrypt Fleminga I.djvu/70

mówić o tych fetach i zabawach, a nare i o Denhoffowéj. Ja króla nie rozumiem.
 Hülchen, skromna, poważna i ostrożna stara panna, siedziała milcząca. Schellendorfowa odezwała się piérwsza:
 — W tego rodzaju fantazyach, moja kochana Rachelo, nikt nigdy nikogo nie rozumié. Niéma w nich sensu. Ani piękność, ani rozum, ani dowcip nie starczą. Zachciewa się czegoś nowego, a czasem dziwacznego.
 — Kochana Schellendorf — odparła żywo gospodyni. — Denhoffowa nawet dziwaczną być nie potrafi, a nową dla króla nie jest, boć przecież i na jarmarkach lipskich miéwał fantazye tego rodzaju. Lecz nie o to już idzie, tylko jak długo ona przetrwać może.
 — Ja ani za rok nie ręczę — odezwała się pani Reuss.
 — Ja ani za pół roku — dodała Schellendorfowa.
 Hülchen nie odzywała się.
 — To zagadka! — rozśmiała się hrabina Rachela.
 — Trzeba było Cosel zastąpić — cicho szepnęła Hülchen — wzięto więc, co było.
 — Wybór, przyznam się, tak był osobliwy...
 — Nie, to potrwać nie może — mówiła Vitzthumowa — ale cóż po niéj?
 Panie spojrzały po sobie.
 — Czy, kochana Rachelo — przerwała milczenie hrabina Reuss — czy zauważyłaś jaki symptom w Moritzburgu?
 — Król był dla niéj nadzwyczaj grzeczny, ale stokroć więcéj okazywał czułości dla Aurory, dla Cieszyńskiéj, nawet dla Spieglowéj. Stała narówni z Pociejową, która...