Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/022

I jął się przed nim skarżyć, bo strzelać od niego

Nawykł^[1] był, i ukazał mu ptaka onego.

100

A starzec rośmiawszy się i trząsnąwszy głową,
Rzecze: Nie baw się, dziecię, źwierzyną takową;
Ani jej goń, i owszem uciekaj, bo mściwy
To ptak jest, i dotądeś niebożę szczęśliwy,

Poki go nie ułapisz, pokiś jeszcze mały:

105

Ale gdy lata twoje będą dorastały,
Ten, co teraz ucieka, co przed tobą stroni,
Sam ci na głowie siędzie i sam cię ugoni.

CZWARTY.

Wołała po ulicach Kupida zbiegłego

Piękna Wenus: Widział kto kędy chłopca mego?

110

Uciekł mi. Kto mi o nim powie, udaruję:
Kto o nim powie, tego Wenus pocałuje.
A kto mi go przywiedzie, nie tylko całować,
Ale go może Wenus czym lepszym czestować^[2].

Znaczny^[3] jest; rozeznasz go między stem: nie biały,

115

Ale jakoby słońcem wszystek przepalały^[4].
Oczki ostre, ogniste, zła myśl, słodkie słowa,
Insze na sercu nosi, insze mówi mowa.
Słowka jego miod, ale złe serce, gniewliwe,

Nieubłagane, gdy się zwaśni^[5], i zdradliwe.

120

Nic prawdy, chytre chłopię, śmieje się i dąsa,
Igra i nie folguje; żartuje i kąsa.
Włoski ma kędzierzawe i pogląda śmiele;
Twarzyczka uporniuchna i wstydu nie wiele.

Ręczynki ma krociuchne; lecz niemi szeroko

125

Zasiąga i pod ziemię przenika głęboko.

1. nawyknąć — nauczyć się
2. czestować — uczcić, uczęstować
3. znaczny — łatwy do poznania
4. przepalały — spalony, opalony
5. zwaśnić się — rozgniewać się