Strona:Siedem powiastek.pdf/20

 — Jesteśmy zgubieni! powiedział Ryszard.
 — Jutro mistrz wypędzi nas wszystkich ze szkoły.
 — Ja sam tu się więcej niepokażę; rzekł drugi.
 — I ja także, dodał Ryszard.
 — Dokądże pójdziemy, zawołał Van-Dyk, gdzież znaleść drugiego takiego nauczyciela jak Rubens? Nie, nie ma wyboru, a choćby się narazić na cały jego gniew, trzeba pozostać.
 — Ależ on taki surowy, zawołał Diepenboke.
 — Mnie samo jego spojrzenie dreszczem przejmuje, rzekł Ryszard.
 — A głos jego krew mi w żyłach ścina, dodał smutnie Van-Dyk.
 — Mój Boże! co robić, co robić? mówili wszyscy przerażeni.
 — Postawić wszystko na swojem miejscu, powiedział Ryszard i odejść nic nie mówiąc.
 — Nigdy! rzekł Van-Dyk; Rubens posądzi biednego Ruysa, wypędzi go może, a my będziemy mieli na sumieniu niedolę starca. To nie gips stłuczony, który można odkupić za pieniądze, to część arcydzieła zma-